اگر دقیقا مفهوم واجب الوجود بودن تصور شود نامحدود بودن و امتناع محدودیت آن نیز به خوبی درک می‏شود.واجب الوجود بالذات آن است که حقیقت او عین هستی است و مرکب از ماهیت و وجود نیست. ممکنات هم ماهیاتی هستند که ذاتشان نسبت به وجود و عدم تساوی دارد و از همین رو برای آنکه وجود یابند باید مفیض و علت هستی‌بخش آنها را ایجاد کند. برخلاف واجب که ماهیت ندارد و عین حقیقت هستی و وجود صرف و محض است وتمام کمالات هستی را به طور مطلق و بی نهایت داراست و هیچ محدودیتی را بر نمی‏تابد. زیرا نقص و محدودیت نیستی می‏باشد و کمال عین وجود است و وجود عین کمال. پس اگر واجب الوجود کمالی را فاقد باشد وجودی رافاقد است و چگونه ممکن است چیزی عین وجود ذات حقیقی‏اش باشد و در عین حال چیزی از آن را فاقد باشد؟پس همین که فقدان و کاستی رخ داد نشانه آن است که وجود ذاتی او نبوده و در وجود که عین کمال است نیازمند به دیگری است.